രക്തം പുരണ്ട കൈയുറകൾ കൊണ്ട് കത്തിയിലെ ചോര കഴുകിയതിന് ശേഷം കണ്ണാടിയിൽ നോക്കിയ ദിവ്യ ഒരു നിർവൃതിയോടെ മുറിയിൽ നിന്നുമിറങ്ങി ജനലിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. ആരുമില്ലെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി തന്‍റെ ബാഗിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന നല്ല വസ്ത്രമെടുത്തണിഞ്ഞു. ബാഗിൽ നിന്നുമെടുത്ത കുപ്പിയിലെ മണ്ണെണ്ണ മുറിയിലും പരിസരങ്ങളിലും കുറച്ചു തൂവിയതിന് ശേഷം അവൾ കതകടച്ച് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. പുറത്തും വാതിലിലും കുറച്ച് മണ്ണെണ്ണ കൂടി തൂവിയിട്ട് സാധാരണക്കാരെ പോലെ നടന്നകലുമ്പോഴും മുറിയിൽ ഹരിപ്രസാദ് കഴുത്തിന് പിന്നിൽ കുത്തേറ്റ് ചോരവാർന്ന് അനക്കമറ്റ് കിടക്കുകയായിരുന്നു.
പോകുന്ന വഴിയിൽ ആളൊഴിഞ്ഞ സ്ഥലം നോക്കി ബാഗിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ചെരിപ്പുകൾ എടുത്തണിഞ്ഞവൾ പഴയ ചെരിപ്പിലേക്ക് മണ്ണെണ്ണ ഒഴിച്ചതിന് ശേഷം കുപ്പിയും അവിടെയിട്ട് ലൈറ്ററിൽ നിന്നും തീ കൊളുത്തി. ബാഗിൽ നിന്നും ചോരപുരണ്ട വസ്ത്രങ്ങളും തീയിൽ എടുത്തിട്ടതിന് ശേഷം കൈയുറകളും അതിലേക്കിട്ട് അവ മുഴുവനായും കത്തി ചാമ്പലായെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി, അവിടെ നിന്നും ഇടവഴിയിലൂടെ നടന്ന് പ്രധാന റോഡിലേക്ക് പ്രവേശിച്ച് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടക്കുമ്പോളായിരുന്നു ഷാർജയിൽ നിന്നും പതിവില്ലാതെ അരുണേട്ടന്‍റെ കോൾ വന്നത്,
"നീ ഇതെവിടെയാണ് ദിവ്യ, പുറത്താണോ ?"
"അതെ അരുണേട്ടാ.... ഞാൻ മോൾക്ക് കോളേജ് ഡേയ്ക്ക് ഉടുക്കാൻ ഒരു സാരി വാങ്ങാൻ ഇറങ്ങിയതാണ്...."
"അടുത്ത ആഴ്ച്ച ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നുണ്ട് പത്ത് ദിവസത്തെ ലീവ് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്..."
ഭർത്താവ് നാട്ടിലേക്ക് വരുന്ന സന്തോഷ വാർത്ത അറിയിക്കാൻ വിളിച്ചതാണ്. കള്ളം പറഞ്ഞതാണെങ്കിലും മോൾക്ക് ഒരു സാരി മേടിക്കാനും മറന്നില്ല. സമയം പന്ത്രണ്ട് ആകുന്നു, വേഗം ചങ്ങനാശേരി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലെത്തി തിരക്കിനിടയിലൂടെ ബാഗിൽ നിന്നും ക്യാഷെടുത്ത് എറണാകുളത്തേക്ക് ഒരു ടിക്കറ്റ് എടുത്തു. നേരെ പ്ലാറ്റ് ഫോമിലേക്ക് പോയി ആളൊഴിഞ്ഞ സീറ്റിൽ ഇരുന്നു. താൻ ചെയ്ത കുറ്റഭാരം അവളുടെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിപ്പിച്ചു.. ഭർത്താവും മകളുമുള്ള താൻ ഒരിക്കലും തുടരാൻ പാടില്ലാത്ത ഒരു ബന്ധം അതിരുകടക്കുമെന്നുള്ളത് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല, ബോറടിച്ചിരിക്കുന്ന സമയം ഉല്ലാസഭരിതമാക്കാനായിരുന്നു താൻ ഫേസ്ബുക്കിൽ അഭയം പ്രാപിച്ചത്. തന്‍റെ സ്റ്റാറ്റസുകളിലെ കമന്റുകളിലൂടെ വളർന്ന ഒരു സൗഹൃദം മാത്രമായിരുന്നു ഹരിപ്രസാദുമായി ഉടലെടുത്തത്. ആ ബന്ധം സൗഹൃദത്തിന്‍റെ വേലിക്കെട്ടുകൾ തകർത്ത് ഫോൺ വിളിയിലായി പിന്നീട് അതൊരു രഹസ്യബന്ധമായ പ്രണയമായി വളർന്നു പന്തലിച്ചു പുഷ്പ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
വിധി ഇന്നലെ സമ്മാനിച്ചത് മറ്റൊന്നായിരുന്നു,
ഹരിപ്രസാദിന്‍റെ പോസ്റ്റുകളിൽ മകളുടെ കമന്റുകൾ കണ്ട സംശയത്തിൽ അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് ഹരിപ്രസാദുമായി അവളും തെറ്റായ എന്തോ ബന്ധമുണ്ടെന്ന് മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്. മകളുടെ മുറിയിൽ നിന്നും പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവളാരോടോ സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് താൻ ഹരിയുടെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു നോക്കിയത്.
[നമ്പർ ബിസി.......മറ്റൊരു കോളിൽ ആണ്.]
"മോളെ അഞ്ജലി.....മോളെ....."
"എന്താ അമ്മേ... മോളുടെ ഫോൺ ഒന്ന് തന്നേ, അമ്മ മേമയെ ഒന്ന് വിളിച്ചിട്ട് തരാം..."
മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ അഞ്ജലി മേമയെ വിളിച്ചു കൊടുത്തു. ദിവ്യ സംസാരിച്ചു അകത്തേക്ക് പോയി ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തതിന് ശേഷം അവളുടെ വാട്ട്സ് ആപ്പ് എടുത്ത് നോക്കിയപ്പോൾ ഹരിയുമായുള്ള ചാറ്റിംഗ് കണ്ടു. പെട്ടെന്ന് ഹരിയുടെ കോളും വന്നു, നമ്പർ സെയിം ആണ്, പക്ഷേ സേവ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന പേര് ഹരിതയെന്നും...
"മോളെ ഹരിത വിളിക്കുന്നു.."
അവളോടി വന്ന് ഫോൺ വാങ്ങി....
"എക്‌സാമിന് വേണ്ട കുറച്ചു നോട്സ് പറയാനാണ് അമ്മേ...." എന്നും പറഞ്ഞവൾ മുറിയിലേക്ക് കയറി കതകടച്ചു. അന്ന് രാത്രി കിടന്നിട്ട് തനിക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല, ഹരി വിളിക്കുകയും ചെയ്തു. ഒന്നുമറിയാത്ത രീതിയിൽ ഹരിയുമായി സംസാരിച്ച് നേരം വെളുപ്പിച്ച് ആ കോൾ കട്ട് ചെയ്യുന്നതിന് മുൻപായി പറഞ്ഞു,
"ഹരി ഇപ്പോൾ കണ്ടിട്ട് അഞ്ചാറ് ദിവസമായില്ലേ ? നിനക്ക് എന്നെ ഇപ്പോൾ കാണണമെന്നില്ലേ.."
"ദിവ്യക്കുട്ടി കുറച്ചു തിരക്കിലായത് കൊണ്ടല്ലേ മോളൂ.... ഞാൻ നാളെ വീട്ടിലേക്ക് വരാം...."
"വേണ്ട, വേണ്ടാ ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വരാം.... ഇവിടെ എപ്പോളും വന്നാൽ അയൽവാസികൾക്ക് സംശയമാകും..അതുകൊണ്ട് ഞാനങ്ങോട്ട് വരാം..."
"ഓകെ എങ്കിൽ ഇങ്ങട് പോര്, ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കാണ് സുഹൃത്ത് നാട്ടിൽ പോയേക്കുകയാ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞേ വരികയുള്ളൂ..."
"ഓകെ...നാളെ കാണാം എന്നാൽ ...എന്റെ കുട്ടനുറങ്ങിക്കോ...."
ഒരുമ്മയും കൊടുത്തവൾ കിടന്നുറങ്ങി. എന്നിട്ടിപ്പോൾ താൻ ഹരിയെ കൊലപ്പെടുത്തിയ ഒരു കുറ്റവാളിയുടെ രൂപത്തിൽ ഇരിക്കുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് അവൾ ബാഗ് പരതിയത് ഹരിയുടെ ഫോൺ കാണുന്നില്ല മുറിയിൽ നിന്നും എടുത്തത് നല്ല ഓർമ്മയുമുണ്ട്. കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്നതുപോലെ, ടിക്കറ്റ് എടുക്കാൻ ക്യാഷെടുത്തപ്പോൾ താഴെ വീണോ ?
അതോ ഡ്രസ്സ് എടുക്കാൻ കയറിയ ഷോപ്പിൽ മറന്ന് വെച്ചോ ? അവൾ അവിടെയെല്ലാം മൊബൈൽ അന്വേഷിച്ച് നടന്നു. വേഗം സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ചു ഷോപ്പിലേക്ക് പോയി. അവിടെയൊന്നും കണ്ടില്ല , സെയിൽസ് ഗേൾസിനും കിട്ടിയില്ല എന്നറിയാനാണ് കഴിഞ്ഞത്. തളർന്ന മനസ്സുമായി വീണ്ടും സ്റ്റേഷനിലെത്തി. തന്‍റെ കൈയിലുള്ള ബാഗും മാറോട് ചേർത്തവൾ ശബ്ദമില്ലാതെ കരയുകയായിരുന്നു, നിറഞ്ഞൊഴുകിയ കണ്ണുകള്‍ തുടക്കാന്‍ കയ്യിലെ തൂവാല പോരായിരുന്നു. ആരുടേയെങ്കിലും നോട്ടം തന്നിലേക്ക് നീളുന്നുണ്ടോ എന്ന് അറിയാന്‍ അവൾ ചുറ്റും ഒന്ന്കണ്ണോടിച്ചു.
കാഴ്ചയില്‍ മാന്യനെന്ന് തോന്നിയ ഒരാള്‍ തന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവ് അവളില്‍ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കി. അവൾ വേഗം കണ്ണുകൾ തുടച്ചു. അടുത്ത് വന്നിരുന്ന ഒരാളോട് എറണാകുളത്തേക്കുളള അടുത്ത ട്രെയിൻ എപ്പോഴാണ് എന്ന ഒരു പാഴ് ചോദ്യം അവളില്‍ നിന്ന് ഉയര്‍ന്നു. ഇപ്പോൾ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞയാളോട് നന്ദി പറഞ്ഞ് അവൾ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് പ്ലാറ്റ് ഫോമിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ട്രെയിൻ വരുന്നത് നോക്കിനിൽക്കുമ്പോൾ. ആ മാന്യനായ വ്യക്തിയുടെ കണ്ണുകൾ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്. അയാൾ അവള്കരികിലേക്ക് വന്നു.
"മാഡം ഇത് നിങ്ങളുടെ മൊബൈൽ ആണോ ?"
"അതെ, ഇതന്വേഷിച്ചു നടക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ.." എന്നവൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ ആ മൊബൈൽ അവൾക്ക് നൽകി..
"മാഡത്തിന് പുറകിലായിരുന്നു ഞാൻ നിന്നത്, ബാഗിൽ നിന്നും മൊബൈൽ വീഴുന്നത് കണ്ടു എടുത്തതാണ്...സെക്യൂരിറ്റി കോഡ് ഉള്ളത് കൊണ്ട് ആരെയും കോൺടാക്ട് ചെയ്യാൻ പറ്റിയില്ല.... മാഡത്തിനെ നോക്കിയിട്ട് കണ്ടതുമില്ല.... സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്റർക്ക് കൊടുത്തിട്ട് പോകാമെന്ന് കരുതിയപ്പോൾ ആണ് മാഡം വരുന്നത് കണ്ടതും...."
ദൈവത്തോടെന്ന പോലെ അയാളോട് നന്ദി പറഞ്ഞവൾ, ട്രെയിൻ കയറി പോകുമ്പോഴും അവൾ പ്രാർത്ഥിച്ചിരുന്നത് ഹരിയുടെ കൊലപാതകി താനായിരുന്നുവെന്ന് പുറംലോകം ഒരിക്കലും അറിയരുതേ എന്നായിരുന്നു....
